Genoeg vogels geknipt. Tijd om te plakken. In de pauze even over het strand. Terwijl ik het duin op loop vraag ik me af hoe het komt dat er al zo veel rozenbottels weg zijn. Bij ons in de tuin zitten er nog heel veel in de heg. Nou dat antwoord was snel gegeven. Een kleine zwerm spreeuwen scheert over het duin en land op de rozenbottels. Dan gaat het inderdaad hard met het aantal rozenbottels.
Mars leest de Volkskrant en is gevallen voor de reclame uit het Magazine. Blij mee. Want vandaag ontving ik een mooi vogel voer huis. Van staal en dat gaat roesten vanaf het moment dat het gaat regenen. Nu zit dat in de lucht, en toch vind ik het vreemd dat ik bijna kan niet wachten tot het gaat regenen en roesten.
En ohwja, ik voel me een zeurkous. Maar als er toeristen in de duinen rennen, springen, liggen, zitten of rommelen, dan word ik geïrriteerd en bozig. Hoezo doen ze dat? Dat duin is er om ons allen te beschermen tegen het water van de zee. Dan komt er nog het ergste. De ergernis aan mezelf. Want ik ben voor liefde. Eigenlijk wil ik de focus op dat en op al het mooie. Dus grommend ontwijk ik de behoefte om ze er af te sleuren en loop ik weg van de toeristen in het duin. Ik kijk omhoog naar de spreeuwen. Die mogen daar altijd zijn. In de duinen op de rozenbottels. Lekker fladderen met zo velen.
Pip kan soms ook heel zuur kijken. Eigenlijk zoals ik me net even voelde op het strand. Dat met die duin toeristen. Ik grinnik voorzichtig om de kat. Want als er iets is wat haar nog meer zuur doet kijken, dan is het wel als ze weet dat ik om haar lach. Lief beest. Zo gezellig in de buurt als er gewerkt wordt. Dit keer het huisje in elkaar zetten.