Pakketjes gemaakt van de laurier van de Zusters van Zo en nieuwe bekers ‘Pier’ gieten.
Pier en zo
Slakken spoor zoekertje
Sinds het in de ochtend wat kouder en natter is hebben we elke morgen mooie slakkensporen op de ramen.
Bekers afgewerkt, nu klaar voor biscuitstook. Oud werk van een kauw, waar ik over begon te twijfelen, of ik het nog wel goed vond, anders gemaakt. De kauw is één van mijn favoriete vogels, dus vond het werk sowieso mooi. Maar ik geloof dat het nu beter is. Door al dat kleur in mijn omgeving ga ik ook werk maken met meer kleur. Dus ook deze. In plaats van zwarte garen gebruikte ik grijs, groen en blauwe garen.
Bloemen die binden
Wat hadden ze in Winkel weer knetterhard gewerkt aan het corso. Voor de tweede keer mocht ik jury zijn van het Bloemencorso in Winkel. Om dat voor te bereiden en inzicht te krijgen rijden we vrijdagavond met een bus vol juryleden langs alle schuren en werkplekken waar de karren worden voorzien van bloemen. Een intiem iets, vind ik. Zo even een kijkje in een vriendengroep of familie te krijgen. De sfeer is op elke plek anders en toch ook hetzelfde. Want er wordt overal hard gewerkt. Soms met muziek (soms niet al te beste muziek), soms in stilte. Bloemen, lijm, nietpistolen, kratten bier en dahlia’s.
Vandaag was de corso en ik heb genoten. Wat kunnen ze met z’n alle veel verzetten. Heel het dorp is één groot feest. Muziek, kermis, eten, drinken en een optocht door de straten van Winkel. Mooi hoe dit werkt als de lijm van de bloemen, verbonden en geplakt. Harmonie, fanfare, drumband, hoe ze ook heten die groepen. Ze maakte dat ik me waande in een goede Engelse film. Ik hou er van. Om er op een afstandje van mee te genieten.
Bekers naar Blauwdruck
Galerie M in Kampen gaat sluiten. Marjolijn Blok gaat op een andere manier verder in de kunst. Ik haalde mijn werk op in Kampen en omdat ik toch over de Enkhuizen-Lelystad-dijk was gegaan bracht ik nieuwe bekers bij galerie Blauwdruck in Zwolle. Bekers uit de serie Zeee, nu met nog meer kleuren geïnspireerd op de Noordzee kustlijn van de Noordkop.
’s Avonds even een stukje wandelen op het strand en daar bevestigde de kleuren dat het goed was, die extra toevoeging van kleuren aan mijn serie. Want echt zo veel meer kleurschakeringen dan groen en blauw.
Hoek tot Helden
Op social media zag ik dat er op 20 september rond de vijfhonderd kitesurfers langs de kust van Callantsoog kwamen. Ze maakten een tocht van 130 kilometer. Hoek tot Helder een actie voor de hartstichting. Bizar, knap, stoer, sterk, maf, speels en sportief. ’s Morgens vroeg vertrokken ze vanaf Hoek van Holland. De finish was in Den Helder. Tussendoor een aantal stops. Mijn zus hield mij bij de laatste stop, stop drie, op de hoogte. Zij stond in Camperduin. Er komen er twee jou kant op appte ze. Ja hoor daar kwamen de eerste twee. Vreemd genoeg duurde het nog meer dan een uur voor de volgende vier langskwamen. Gelukkig heb ik geduld en altijd tijd. Daarna stroomde de kustlijn van Callantsoog vol met kitesurfers. Machtig mooi om een bijna onophoudelijk lint van kites te zien aankomen en voorbij surfen.
Voor sommige was het alsof ze net waren begonnen. Dat ze nog wat energie over hadden. Ze deden gewoon nog wat stunts en sprongen. Beetje zigzaggen tussen de pieren. Ook een aantal keren voor mijn neus. Alsof ze ook nog eens mij in de gaten hielden en voor de camera een sprong maakten. Genoten.
Ondanks dat ik geen huid meer op mijn blote lichaamsdelen had van het zand dat raasde over het strand. Een natte broek en telefoon door een glijpartij, tijdens het fotograferen, van een basalt blok op een pier. Hulde voor hun actie voor de Hartstichting. Dank voor de mooie ervaring hier aan het strand van Callantsoog.
Luchtige cake
Voor mijn zogenaamde verjaardag maakte iete een luchtige cake, Pão de ló. Dat doet zij gewoon voor mij, zo lief. Dol op de baksels van Iete. Niet alleen de cake had iets met lucht. De storm deed ook z’n best en er ontstonden mooie luchten.
Torso en de verpakking
We waren in galerie Livingstone in Den Haag bij de opening van expositie Adriaan Rees. Oud docent van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Nog altijd contact, want hij is de stem die is blijven hangen. Een mooie stem overigens. Maar het ging om wat hij zei. Opmerkingen en gesprekken die zijn blijven hangen en nog steeds van pas komen. Zo is hij ook de inspirator van de verpakkingen van mijn bekers uit serie Zeee. Drie dagen mee bezig geweest. Leuk om te doen en Adriaan bevestigde wederom, de verpakking is belangrijk.
Hij zelf zag er ook goed verpakt uit. Ik vergat te vragen waar zijn kostuum vandaan kwam. Hij zag er te zeg uit in dat pak. Ik bewonder zijn werk. Vreemd, spannend, intiem, melancholisch en aantrekkelijk. Vrije vorm en gedetailleerd. Goed om dat en Adriaan Rees te zien.
Genaaid tijdens Textiel Biënnale
Elk jaar gaan we naar Rijswijk voor de Biënnale. Het ene jaar de Textiel en andere jaar de Papier Biënnale. Een fijn jaarlijks uitje. Het is een klein museum, met een fijne expositie. Dit jaar echter voelde ik me meteen buitengesloten. Bij het afrekenen van onze tickets hoorde ik applaus. Verwarrend, applaus in museum. Ik hoopte op een video-installatie met geluid. Maar mijn vermoeden van een grote groep mensen in het museum werd bevestigd door de baliemedewerker. We mochten niet in de tuin en niet in twee kamers in het oude gedeelte van het museum. Dit vanwege een bruiloft.
Ergens kwam de kinderlijke angst boven niet uitgenodigd te zijn voor het kinderfeestje. Terwijl je wel getuige was van het uitdelen van de uitnodigingen op de gang vlak voor schooltijd.
Nogmaals applaus. Door de grote ruiten zag ik, in die fijne tuin waar wij niet in mochten, veel bedienend personeel elkaar warm knuffelen terwijl zij stonden te wachten op de bruiloftsgasten. Applaus en gesprekken negeren. Onmogelijk, het was met een enorm volume. Hele koren, muzikanten en zelfs een fiets kwam langs mij heen gesjouwd het museum in. Totaal genegeerd. Heel de expositie werd totaal genegeerd.
Ik deed net of ik in de expositie geïnteresseerd was. Keek rond, koos favorieten, maakte foto’s, maar de ergernis was sterker. Wat heb ik nog veel te leren. Werk op de foto’s is van Fransje Killaars, Boyce Magandela, Preta Wolzak, Barbara Pronk en Jan Kath.
Lof aan de imperfectie. Daar doe ik aan. Als het mij maar niet aan gaat. Grommend gaf ik nog een stem aan werk met een apache gevechtshelikopter en schreef woest m’n frustratie op het stembiljet. Weg uit die sfeer. Op naar Den Haag. Ik gooi me zo voor de waterkanonnen. Of toch niet. Gewoon naar een opening van de expositie van Adriaan Rees, een oud docent van de Hogeschool voor de Kunsten.
Gezeefd en gestempeld
Heerlijk proces. Ergens weet ik dat ik iets wil. Maar er zijn zoveel mogelijkheden. 16 en 17 september is festival Oogst en nemen Floortje en haar zus Marije van Zusters van Zo ook mijn bekers ‘Pier en kokkel’ mee naar het Johanna’s Bos in Anna Paulowna. Dus ik ga aan de slag. Gisteren de doosjes getaped en gelatext. Vandaag de serie naam ‘Zeee’ en de inspiratie breedtegraad erop gestempeld. Das stap één. Vel vol getekend met mogelijkheden om te zeefdrukken. Keuze gemaakt. Een kan en een kop wordt het. Daarna een kan en kop op de verpakking gezeefdrukt.
De grotere bekers ‘Pier’ moeten dus nu ook iets van verpakking. Die kunnen nu niet bloot mee. Uit mijn atelier haal ik stukken stof en elastiek en ik rol ze in.
Blij met resultaat. Wat hou ik toch van verpakkingen en met name van veel verpakkingen. Gewoon zo laten en ik ben tevreden.
Verpakking aan de droogmolen
Voor mijn bekers kokkel uit de serie Zeee ben ik doosjes aan het bewerken met latex, tape en rollers. Fijn in de tuin. Ik hang ze voor het gemak aan de waslijn, in de droogmolen. Lekker huiselijk.
