Paars, ik trek het niet aan. Het trekt me wel. Zeker in zulke grote getale. Schitterend stuk vol Phacelia. Een weelde ook voor de bijen. Ik wandelde er vandaag gewoon twee keer heen. ’s Avonds nog een keertje samen met Teun.
De eend die ik maakte hou ik nog even. Emotionele waarde. Even terug zag ik een moedereend oversteken en aangereden worden. Ze kwam naast mijn auto terecht. Ze lag op haar kant, nog helemaal mooi. Geraakt, direct dood, maar niet overreden. Ik zie haar zwemvlies nog op mijn netvlies. Ach, van het kanaal naar de sloot oversteken met twee pulletjes. Die zag ik niet. Hopelijk zijn die terug geglipt de berm in. Pfff, de tranen schoten me in de ogen. Wat naar toch, al dat snelle en drukke verkeer. Zeker in deze tijd is het moeilijk oversteken. Want de jongen vliegen nog niet. Uit verdriet maakte ik een eend.
Met de blauwe reiger ga ik morgen verder.