Kan dat vroeg ik mij vanmorgen af? Hier aan zee gewoon dood gaan van geluk? De zee is zo belangrijk in mijn leven. Altijd geweest. Tien kilometer van de kust geboren en opgegroeid. Onlosmakelijk verbonden.
Het voelde, nu is het precies zo perfect. Ik kan me niet herinneren welke strand ervaring beter was dan deze. Een koude frisse wind, veel beweging van de golven na een storm, zon, zout en licht. Helder, met wolken die de branding nadoen. Vliegtuigsporen die kussen maken in de lucht. Wat een geluksgevoel.
De verslagen van oorlog en het af en toe horen overvliegen van dikke vliegtuigen maakt ook dat ik meer bewust geniet. Want wat een rijkdom leven in vrede.
Daarna vol energie verder met knippen. Ik ga nieuwe Rare vogels maken en werken uit mijn serie Stofwisseling maken. Dat is de moeilijkste serie. Collages geïnspireerd op het Antonius drieluik van Jeroen Bosch. Moeilijk en veel knipwerk, schuiven, kijken en herhaal. Als het dan in elkaar past is daar ook wel een heel fijn gevoel bij. Die ervaring heb ik niet met andere series. Daar gaat het veel geleidelijker. Dus geleidelijker blijdschap. Kan dat ook al? Haha. Leven de zee. Dat sowieso.