Ik heb altijd zoveel te vragen. Zo ook of ik het leed in de wereld wil compenseren met het gebruik van kleur in mijn werk. Een tijdje terug had ik veel vragen en vertelde dat tijdens het wandelen aan Jonaske. Haar advies en antwoord was dat het langzame vragen zijn. Die hebben ook tijd nodig om een antwoord te krijgen. Daar hou ik het bij. Want antwoorden veranderen ook. Vandaag is dit mijn antwoord, praat ik morgen met iemand anders dan is het antwoord anders. Das zeker. En dat is fijn. Iets van zekerheid.
Ik werk door aan mijn expositie ‘Wonderschoon en de stilte van eenzaamheid’. De kat staat te mauwen voor m’n deur. Sta ik op, kat binnen en bezet mijn stoel. Grapjas die Pip.
Voor Nita, mijn handvaardigheid docent van de middelbare, maakte ik klein cadeau. Even tussendoor om wat ruimte te maken in m’n hoofd. Afstand nemen van het proces, ofzo iets.