Gisteren dronken we koffie in de tuin. Het stonk ineens. Bleek. Huh? Buiten bleek gebruiken? De juf in mij wil dan de wereld redden en de buren leren dat het door de RIVM verboden is om bleek buiten te gebruiken. Dat alles dood gaat en het bleek ook nog eens in het grondwater komt. Ik zucht, ga met mijn koffie binnen zitten en zucht nog maar eens en ga mijn atelier in.
Vandaag rook ik het weer. Dan maar even uitwaaien aan zee. Want frustratie nam mijn inspiratie over. Loop langs. Loop verder. Loop toch terug. Hij wist het niet, werkt wel, maar ik wist het niet.
Op het strand is het druk. Ook in de duinen. Daar begint de juf in mij weer te grommen. Hoezo ga je door de duinen rennen met je kinderen en loslopende honden? De duinen beschermen ons en is een (broed)gebied voor vele vogels, hazen, konijnen, insecten en vossen. Heel de wereld is van de mens, laat het duingebied met rust. Gefrustreerd richt ik me op al het vuil dat is aangespoeld. Enorme aantallen kapot gespoelde bier- en frisdrank blikjes liggen in de vloedlijn. Ik loop meerdere keren naar de vuilcontainer. Zie dat andere mensen dit doen, daar word ik gelukkig van. Ook van de skeletten tussen de houtjes, schelpen en krabben. Ik blijf me generen omdat ik dol ben op skeletten. Zie dan dat kleine kopje, een mix van een spitsmuis en een olifant. Of dat stuk schedel met twee tanden er nog in. Prachtig vind ik dat er uit zien.