Al maanden stond het in mijn agenda: 14 oktober strandrit van honderden Friese paarden. Nu was het zaterdag 14 oktober. Een uur te vroeg liep ik op het strand. Zand kneiterhard in m’n gezicht. Zelfs een bui. Het was koud. Heen en weer met om de twee seconden mijn blik op de strandopgang gericht, dat ik het moment niet precies mistte. Ohhhh, ineens waren ze daar. Een muur van gitzwarte Friese paarden kwamen het strand van Julianadorp op. Wat is dit mooi. Wat een fantastisch initiatief. De tranen sprongen in m’n ogen en mijn keel reageerde. Over donker gesproken. Soms is dat nodig om te ervaren hoe mooi licht kan zijn.
Nadat de paarden voorbij waren ging ik gelijk met honderden mensen het strand weer af. Koud en zin in koffie. De strandtent zat stampvol. Naar huis voor koffie. Ik besloot om later terug te keren om de stoet nog een keer te zien.
Thuis koffie. Daarna terug met vriendin, zus en dochter. Ook zij waren enthousiast. Wat een mooi gezicht. Met zonder hesjes was het vast nog mooier. Die denk ik in mijn hoofd wel weg. Over weg geschreven, dit was de laatste keer dat deze strandrit werd georganiseerd. Mooi dat ik deze laatste kans nog even greep.