Vergankelijkheid, tja, skeletten aan zee of ergens anders langs mijn wandelroute, allemaal mooi. Tulpen die vergaan. Ook mooi. Bij m’n pa wil ik het niet zien. Dus hup doe het nog een tijdje.
Ik kreeg tien dagen terug een flinke bos tulpen en nu zijn ze op hun mooist. Of misschien morgen nog mooier. Ik spit wat in de tuin, app met m’n pa en werk in mijn atelier. Vanmorgen begon de dag super. Door het goede nieuws dat m’n pa zich beter voelt en dat de verpleging dat ook zag. Dat geeft hoop. En ineens dol op het gezegde ‘Hoop doet leven’. In de tuin springt het ook. De rozenbottels lopen uit en de donkerpaarse krokussen staan er statig bij.