Twee verbanden zie ik in mijn nieuwste werk. Dol op sproeten en das niet aan een hele leuke herinnering gekoppeld. Maar blijkbaar heb ik er geen last van. Liet ik het van mijn gezicht vallen. Als kind logeerde ik in Delft. Op straat vroegen kinderen of ik ooit een gespikkeld konijn had gezien. Mijn antwoord deed er niet toe. Ik werd met gekauwde chips in mijn gezicht gespuugd. Kijk maar in de spiegel, zeiden ze. Ik had immers een flinke spleet tussen mijn tanden. Toch dol op sproeten. Vandaag tekende ik ze. Voor expositie ‘Honderd vierkante cm kunst’, in Deventer ben ik aan het werk. De andere herinnering is voorgelezen worden en ik kan mij een voorleesboek herinneren met kinderen met konijnenoren.
Het 10x10cm werk met vlinder waar Mars een opmerking over maakte toen ik het had veranderd is nog weer anders. Net als die quote uit Alice in Wonderland: I knew who I was this morning, but I’ve changed a few times since then. Niet op één dag, er gingen een aantal dagen overheen voor de vlinder is zoals die nu is. Ik zeg klaar. Over klaar gesproken. Inmiddels ben ik over de honderd vierkante cm kunst heen. Keuzes moet ik gaan maken.
Nog een boekje gemaakt. Deze met een quote van Arrigo Boïto: I fell in love when I saw you, and you smiled because you knew. Maar dan andersom in het boekje van textiel. Overigens gemaakt van een oud nachthemd met kant en reparatiewerk. Dol op reparatie stiksels. Das mijn Pipi langkous liefde, denk ik. Textiel reparaties. Uhm, waar was ik? Ah ja. Tekst andersom in het boekje omdat ik altijd van achter naar voren blader. Dus vond ik een logisch gevolg. Dit boekje doet me denken aan stopmotion filmpjes, zoals ik die vaak heb gemaakt. De herhaling is fijn. Heel de tijd kleine stapjes. Een lang proces voor een paar seconde film. Fijn en altijd dol op.